Osoby zatrudnione w innym państwie UE na kilka godzin tygodniowo podlegają zasadom zabezpieczenia społecznego państwa zatrudnienia - orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). Dzieje się tak nawet wtedy, gdy z powodu marginalności tej działalności, nie są oni ubezpieczeni w tym kraju. Jednakże, w pewnych okolicznościach, państwo miejsca zamieszkania może nadal wypłacać świadczenia emerytalnej i dodatki rodzinne. Zdaniem TSUE, osoby dojeżdżające do drobnych prac z sąsiedniego państwa UE nie są zatem chronione.

Pytania do TSUE

Czy osoba mieszkająca w państwie członkowskim A, lecz pracująca w państwie członkowskim B przez kilka godzin tygodniowo, podlega systemowi zabezpieczenia społecznego państwa zamieszkania A czy państwa zatrudnienia B? Pytanie to pojawiło się podczas postępowania przed holenderską Główną Komisją Odwoławczą, która przekazała te pytania Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Sprawa dotyczyła trzech Holendrów, którzy kilka godzin tygodniowo pracowali w Niemczech (na przykład jako fryzjer lub sprzedawca w sklepie odzieżowym na podstawie umowy o pracę na wezwanie). W Niemczech, działalność taka nie daje uprawnia do świadczeń rodzinnych ani emerytury. Jednakże, osoby te nie mogły uzyskać dodatków rodzinnych ani liczyć na emeryturę także w Holandii, ponieważ odpowiedzialność w tej kwestii spoczywa na państwie zatrudnienia (a więc Niemcach w tym przypadku).

Orzeczenie Trybunału

W swoim wyroku z dnia 23 kwietnia, Trybunał Sprawiedliwości UE wyjaśnił tę sytuację, stwierdzając, że zgodnie z unijnym rozporządzeniem nr 1408/71, pracownicy, którzy są zatrudnieni na terytorium innego państwa członkowskiego przez kilka dni w każdym miesiącu podlegają przepisom zabezpieczenia społecznego tego państwa.

Jednakże w wyjątkowych okolicznościach, gdy prawo państwa zatrudnienia nie zezwala takim osobom na bycie objętym systemem zabezpieczenia społecznego w zakresie uprawnień do otrzymywania zasiłku rodzinnego i emerytury, prawo UE nie stoi na przeszkodzie, aby pracownik migrujący miał prawo do zasiłku rodzinnego i emerytury w państwie zamieszkania. W takim przypadku, wymagane jest spełnienie warunków materialnych przyznawania takich świadczeń na podstawie ustawodawstwa państwa zamieszkania, świadczenia rodzinne tego samego rodzaju natomiast nie mogą się akumulować.

Autor: Huub Verbaten