Het gepolariseerde debat over de seksindustrie verdeelt Europa. Sommige radicale feministen beweren dat prostitutie een vorm van seksuele uitbuiting is, dat prostituees slachtoffers zijn van geweld en dat hun klanten uitbuiters zijn die bij wet gestraft moeten worden. Vaak wijzen zij naar het Zweedse model – waarin klanten van sekswerkers een straf riskeren – waar andere landen een voorbeeld aan zouden moeten nemen. Het Zweedse model wordt in andere landen steeds populairder onder zowel conservatieve als liberale politici.
Een tweede groep feministen, waaronder zich veel sekswerkers bevinden, definieert sekswerk als een uitwisseling van seksuele diensten tussen twee volwassenen waarover overeenstemming is bereikt in ruil voor geld: dat is iets heel anders dan mensenhandel (een misdaad die al wordt behandeld door internationale verdragen). Volgens deze groep zijn sekswerkers geen slachtoffers die moeten worden gered en zijn de wetten die de vraag naar sekswerk strafbaar stellen, ten nadele van uitgerekend diegenen waaraan zij bescherming zouden moeten bieden. Deze feministen keuren het Zweedse model af en zijn voorstander van de wetgeving die in 2003 in Nieuw-Zeeland is ingevoerd en die de vraag naar en het aanbod van sekswerk uit de criminaliteit heeft gehaald.
Het videoteam van Drugreporter, de website over drugsbeleid van de Hungarian Civil Liberties Union, was in maart in Auckland (Nieuw-Zeeland) om een conferentie bij te wonen. Tijdens het verblijf in de stad bezocht het team het kantoor van het New Zealand Prostitutes’ Collective, een organisatie die opkomt voor de rechten van sekswerkers en hen voorlicht over het minimaliseren van de risico’s van hun werk. In de video wordt duidelijk hoe de sekswerkers zelf aankijken tegen de gevolgen die de wet uit 2003 had voor de seksindustrie. Andere landen kunnen van hun ervaringen leren.
Video: István Gábor Takács en Péter Sárosi