Jihad vs. McWorld
In zijn 1996 bestseller Jihad vs. McWorld (1996) voerde Amerikaanse politieke wetenschapper Benjamin R. Barber aan dat twee even sterke krachten vechten voor onze harten en geesten. "McWorld" is de metafoor van Barber voor de homogeniserende, winstmaximaliserende, hygiënisch efficiënte geest van mondiaal kapitalisme. "Jihad" is wat er in reactie daarop gebeurt: de opkomst van etnocentrisch tribalisme, de groei van parochische haat en het verlangen om terug te keren naar "een wereld die bestond vóór het kosmopolitisch kapitalisme en die werd gedefinieerd door religieuze mysteries, hiërarchische gemeenschappen, betoverende tradities en historische lethargie." McWorld maakt de nationale grenzen poreus van buitenaf. Jihad erodeert ze van binnenuit. Barber rekende erop dat McWorld uiteindelijk de anti-moderniteit van Jihad zou overwinnen en de enige speler in het spel zou worden. Maar hij vond dit geen reden tot feestvreugde. Volgens hem biedt de natiestaat de beste mogelijkheden voor democratie, en aangezien zowel Jihad als McWorld de natiestaat ondermijnen, zijn de vooruitzichten van de democratie somber, wat er ook wint.
Heeft het oplevende tribalisme Jihad 2.0 gecreëerd?
Nu is natuurlijk de stelling van Barber dat de nationale staat, en de democratie zelf, verpletterd wordt door de dialectische ondeugd gevormd door McWorld en Jihad, provocerend. Als je rondkijkt in 2019, lijkt het ook enigszins verkeerd te zijn. McWorld is nog steeds hier, net als de Jihad die Barber beschrijft, maar in sommige landen zijn politieke leiders erin geslaagd tribalisme van sub-nationaal niveau naar het nationale niveau te brengen. Het nationalisme is teruggekeerd als Jihad 2.0. De kans is groot dat de Britten de Europese Unie verlaten. De Amerikaanse president wil een muur bouwen aan de zuidgrens van zijn land om immigranten tegen te houden. De Hongaarse premier is daar al in geslaagd. Moeten we er blij mee zijn? Moet Barber er blij mee zijn? Immers, de natiestaat is weer aan het versterken en aangezien dat het beste vat voor democratie is, kunnen we inderdaad een reden hebben om te vieren.
Progressieve Europeanen moeten snel handelen om het tij tegen te houden
Of Barber wel of niet gelukkig zou moeten zijn (hij was eigenlijk niet blij met de ontwikkelingen) is een merkwaardige vraag. Deze leiders, de leiders die we autoritaire populisten noemen, kunnen zeggen dat ze de soevereiniteit van hun naties verdedigen door muren te bouwen, en voor hen komen hun landen op de eerste plaats. Ze kunnen zeggen dat ze de wil van de meerderheid vertegenwoordigen (de trucelanders!), En zij zijn de enige echte democraten. Maar er is weinig bewijs dat dit het geval is. In plaats daarvan zaaien ze haat en angst en gebruiken ze onze kwetsbaarheden tegen ons om hun eigen kracht te versterken.
Gelukkig is de strijd tegen autoritair populisme niet verloren. Maar wij progressieve Europeanen hebben niet lang om te reageren. Als je geïnteresseerd bent in waarom dit het geval is en je wilt weten welk beleid je moet ondersteunen om als overwinnaar uit de bus te komen, lees dan het nieuwe boek door ons hoofd van advocacy, Dr. Israel Butler, HIER.