De Britse premier noemde hen een 'zwerm' en in de media zijn ze omschreven van 'een georganiseerde bende' tot 'tragisch menselijk wrakhout' en 'niet in te dammen vloed'. Ze zijn de migranten in Calais, die ziekte, dood een afwezigheid van interesse van de mensen voor hun benardheid.
Ze vluchten van oorlog, genocide, tirannie en uitbuiting, in de hoop dat ze voor hun gezinnen een beter leven kunnen vinden. Ze willen een veilige plek voor zichzelf en hun kinderen. Daarom riskeren zij hun levens en klimmen op vrachtwagens en lopen ze op treinsporen, ze leven in de 'jungle' waar misdaad, verkrachting en geweld de dagelijkse onderbreking vormen.
Dit is de échte crisis: enorme bedragen worden aan militarisering en dichtsluiten van grenzen besteed, terwijl overstekende asielzoekers sterven en een vluchtelingenkamp op de drempel van een van de rijkste landen ter wereld ontstaat.
Nieuwe paria's
Politici door heel ons continent zijn het afgelopen decennium over elkaar heen geduikeld om de hardste te zijn over immigratie, legaal of niet. Vluchtelingen en migranten zijn de nieuwe paria's, ongeacht waarom ze hun vaderland verlieten.
Het Verenigd Koninkrijk heeft altijd de wanhopigen opgevangen: van Hugenoten, Duitse Joden en Sovjets tot Oost-Afrikaanse Aziaten. Net als toen worden nu dezelfde argumenten gebruikt: Het was te duur, we hadden geen ruimte. Maar we deden wat recht was en ons land is er beter van geworden.
Het is een trieste stand van zaken dat de reactie van onze overheid lijkt te zwenken van toegeven aan xenofobie tot zielige ontkenning - in plaats van onze trotse traditie die een toevlucht biedt aan de nooddruftigen, te eren.
Overheidsrespons
In plaats van de middelen te focussen op het ontwikkelen van hervestigingsbeleid, heeft de overheid de volgende maatregelen afgekondigd:
- Snuffelhonden sturen en hekken
- Drastische verlaging van asielzoekersbijstand en de onthouding van automatische steun voor gezinnen wier claims geweigerd zijn, maar die om legitieme redenen nog niet terug naar huis kunnen - uitlopend op gedwongen ellende.
- De hand leggen op de inkomsten van ongewone migranten - daarmee mensen verder van de zichtbaarheid afduwen in de handen van moderne slavenhouders.
- Het doorduwen van kostbare plannen om immigratiecontrole uit te besteden aan landeigenaren, ondanks bewijs van het pilotproject in de West-Midlands dat aantoont dat het Britse burgers die zich geen paspoort kunnen veroorloven ervan weerhouden heeft tot de huurmarkt toe te treden.
- De straf voor huisbazen die zich niet voegen uit te breiden tot vijf jaar gevangenisstraf en het geven van beperkte ontruimingsbevoegdheden waar zelfs de Britse Vereniging van Huiseigenaren (NLA) het alarm over slaat.
Leugens voeden
Dit is slechts een deel van een collectieve lafhartigheid en gebrek aan compassie in de overheid - de huidige politici spannen samen om wantrouwen, verdenking, scheiding en - niet te geloven - jaloezie op asielzoekers op te roepen. En daarmee zoeken ze de waardering van xenofobische onderdelen van de pers en daarbuiten. Leugens voeden dat deze mensen in Calais allemaal economische vluchtelingen zijn of hier zijn gekomen omdat ze van ons uitkeringensysteem hebben gehoord.
Bewijs toont de onzin hiervan aan. In feite herbergen de ontwikkelingslanden de enorme meerderheid van vluchtelingen. En in iedere gebeurtenis zijn asielaanvragen slechts een fractie van het netto migratiecijfer - dat in 2014 op 318.000 stond.
Wat ook waar is, maar vaak wordt verzwegen, is dat het aantal asielzoekers dat voor Groot-Brittannië veel lager is dan van veel andere EU-landen. In 2014 ontving het Verenigd Koninkrijk 31.400 asielverzoeken. Dit was minder dan Duitsland (166.800), Frankrijk (63.100), Italië (56.300) en Zweden (81.300) en ruim beneden de Britse piek uit 2033 met 84.130. Het Verenigd Koninkrijk ontvangt minder dan het EU-gemiddelde aan asielaanvragen per hoofd van de bevolking.
Foefjes
Het niveau van asielaanvragen neemt af of toe, afhankelijk van oorlog en vervolging op aarde, maar wordt niet door binnenlandse, op publiciteit gerichte plannen die zowel asielzoekers als Britse staatsburgers schaden, beïnvloed.
Het is lastig om de ontmenselijking van deze wanhopige mensen niet te zien als deel van een grotere en zorgwekkendere trend. Het plan van de overheid om de Wet op Mensenrechten te schrappen en te vervangen door een Britse Rechtenwet, die de alomvattendheid van de mensenrechten ondermijnt, is een extra aanwijzing.
Dus in de binnenlandse politiek stellen zij voor dat degenen die de macht hebben, zouden moeten beslissen wanneer en aan wie de rechtsbescherming mag worden gegeven, en dat elders mensen in nood als dieren mogen worden behandeld, vastgezet, bewaakt en vergeten.
Wij zullen geen deel uitmaken van deze lelijke ideologie zonder empathie en fundament van menselijkheid - dat zou u ook niet moeten doen. Wij verdienen allemaal een veilige verblijfplaats en in Groot-Brittannië hebben wij de plicht om daarin te voorzien.