Tech & Rights

Zie door de chaos en het neppe gevaar

Autoritaire regimes zullen chaos en een constant gevoel van gevaar creëren als een excuus om nieuwe wetten te introduceren. De één zal je burgervrijheden nog meer inperken dan de ander. Ze zullen ze vermommen als bescherming, maar dat zijn ze echt niet.

by LibertiesEU

Er gebeur hier iets

Maar wat het is, is niet helemaal duidelijk

George Orwell was een erg zieke man toen Nineteen Eight-Four (Negentienvierentachtig, 1984) werd gepubliceerd in 1949 (hij zou zes maanden later sterven). Verre van het beste boek aller tijden, 1984 is geen literaire kunst - de schrijfstijl vraagt niet zo veel van de lezer en het is grotendeels onopvallend als je het zin voor zin bekijkt. Maar het boek is om zoveel andere redenen een klassieker en wordt nog steeds gelezen en vergeleken met de hedendaagse realiteit van elke lezer.

Ik denk hierover als ik in slaap val. Ik zou moeten denken aan de voortplanting van eenhoorns, maar ik blijf maar denken aan hoeveel mijn smartphone van me weet en of ik eigenlijk wat tape over mijn laptopcamera moet plakken. Leven we in 1984? Ik overweeg dit terwijl ik in slaap probeer te vallen. De bewakingsmogelijkheden van mijn regering overtreffen beslist wat Orwell zich had voorgesteld. Maar in 1984 is de macht van de regering bekend. Ik vraag me af hoeveel dat vandaag is. Omdat we dagelijks geen bewijs van Big Brother kunnen zien, is het zo gemakkelijk om alles te negeren.

Er is een man met een pistool daar

Hij vertelt me dat ik op moet passen

Ik haat het om het ontbijt over te slaan, maar ik haat het no meer om te laat te komen. Ik ben nu aan het haasten, mijn haar is nog steeds nat en ik kan de sleutels niet vinden. Waar zijn die verdomde sleutels?! De radio blinkt uit de keuken - Avicii vraagt me om hem wakker te maken als het allemaal voorbij is. Maak me alsjeblieft wakker, Avicii, het liefst als mijn presentatie voorbij is. Ineens snijdt het lied weg en ik hoor een strenge stem.

"Dit is een veiligheidswaarschuwing: het nationale terreurniveau is verhoogd naar rood, zo rood als de neus van Rudolf. Ik herhaal: zo rood als de neus van Rudolf. Alle burgers worden opgeroepen om waakzaam te zijn en verdachte activiteiten te melden."

Dat is gek, denk ik. Ik heb nog nooit zo'n waarschuwing gehoord. Maar mijn hoofd zit nog steeds bij mijn presentatie. En die verdomde sleutels. Mijn kat, Alfredo, doet een oogje open vanaf zijn plekje op de radiator. Hij denkt vast dat ik er belachelijk uitzie zo, helemaal in de stress. Maar ja: Fancy Feast verkoopt zichzelf niet.

Het is nogal donker vanmorgen. Ik ben mijn presentatie aan het opdragen in mijn hoofd - het gaat over de ethiek van door boeren gefokte eenhoorns en of het een duurzame manier is om het voortbestaan van de soort te garanderen. Ik koop een krant van de kiosk en kijk naar de voorpagina. De hoofdtitel moet gerelateerd zijn aan wat ik op de radio heb gehoord: Grote terroristische aanval verijdeld: dreiging blijft. Het verhaal herinnert lezers eraan extra voorzichtig te zijn en iedereen die er verdacht uitziet, te melden. Het gebruikt zelfs de woorden 'ziet eruit alsof ze niet uit dit land komen'. Wat betekent dat? We hebben hier bijna geen minderheden meer, dankzij de recente immigratiehervorming.

Dan zie ik iets dat echt eenhoorns uit het geheugen laat galopperen: een paar dozijn mensen hebben zich verzameld op het metrostation. Mijn nieuwsgierigheid haalt mijn stiptheid in en ik benader de menigte. Terwijl ik dat doe, klinkt er een sirene en omsingelen politieauto's ons.

"Aan alle demonstranten: presenteer jullie ID-kaarten." Ik ben ingesloten met de groep demonstranten. De eenhoorns galopperen terug. Ik zou nu op kantoor moeten zijn. Ik kan niet blijven. Ik protesteer niet eens. Ik vraag een van de politieagenten waarom ze hier zijn.

"De vraag is, waarom ben jij hier?" antwoordt hij.

"Ik ben vrij om te bewegen waar ik wil, en ik wilde gewoon de menigte bekijken," antwoord ik, maar hij controleert nog steeds mijn documenten en leegt mijn zakken.

"Het is gewoon een voorzorgsmaatregel," zegt hij. "Een nieuwe richtlijn van de regering. Blijkbaar was er een tip over een terroristische aanslag.U bent vrij om te gaan.Het is niet tegen u, het is voor u."

Ik haast me naar het kantoor.

Paranoia treft je diep

Het dringt je leven binnen

Ik ben halverwege mijn PowerPoint en bespreek de voedingswaarde van verschillende grassoorten voor pasgeboren eenhoorns. Bermudagras groeit vrij gemakkelijk, maar het is lang niet zo voedzaam als zwenkgras. Ik denk dat er twee of drie van mijn collega's zijn die nog steeds opletten.

Aan het einde van mijn presentatie komt de eerste vraag van mijn baas. "Heb je 's ochtends deelgenomen aan het anti-eenhoorn protest?"

Ik schrik. "Ja, eh.. Nee. Ik ben ze per ongeluk tegengekomen."

"Je kunt maar beter je spullen pakken, ik heb fotografisch bewijs dat je daar was."

Terwijl ik me omdraai, voegt hij eraan toe: 'Het staat nu in je bestand.'

Mijn vriendin Veronika staat op en eist een verklaring.

"Ik kreeg de foto van het Ministerie van Binnenlandse Zaken", zegt mijn baas. Alle hoofden keren zich naar mij toe. Dan zegt hij: "Veronika, jij mag haar functie hebben. Je besteedt sowieso al meer tijd aan IVF."

"Maar we zijn vrienden, ik wil dat ze blijft," zegt ze.

"Het is jouw beslissing", zegt onze baas. "De positie is beschikbaar voor de komende 30 minuten." Veronika kijkt me aan.

Ik verlaat het kantoor. Het is al donker. Ik herinner me mijn hele dag. Ik had haast en hoopte op complimentjes voor mijn uitstekende presentatie. De politie is nog overal. Was een eenhoornprotest echt een veiligheidsdreiging? Op de een of andere manier voel ik me niet veiliger bij de politie in de buurt. Maar ik duw het uit mijn gedachten en ga de supermarkt in voor een snelle stop op weg naar huis. Voor Fancy Feast.


privacy